KOSCINA, Sylva

KOSCINA, Sylva (Košćina; Silva, Sylvia), glumica (Zagreb, 22. VIII. 1933 — Rim, 26. XII. 1994). Od ranoga djetinjstva živjela u Splitu. U Italiji od 1945; završila gimnaziju 1952. u Napulju, gdje je potom studirala fiziku. Od 1954. fotomodel, na filmu debitirala 1955. sporednom ulogom mlade glumice u komediji Siamo uomini o caporali? C. Mastrocinquea. Pozornost je privukla glavnom ulogom protagonistove kćeri koja se buni protiv patrijarhalnoga morala u filmu P. Germija Il ferroviere (1956), primjeru tzv. neorealizma duše u kojem je psihološka problematika potisnula socijalnu, u što se uklopila i njezina pojava plavuše urbanoga profila. Po dramskom intenzitetu slična je i uloga majke u Guendalini (1957) A. Lattuade. Iako se i poslije potvrđivala kao dramska glumica, tako filmovima Il sicario (1961) D. Damianija i La Modification (1970) M. Wormsa, ubrzo nakon početka karijere okrenula se pretežno komercijalnim produkcijama (nastupajući 1960-ih i izvan Italije, najčešće u francuskim filmovima te koprodukcijama) u kojima su likovi što ih je glumila bili određeni ponajprije njezinim privlačivim izgledom. Dekorativne je ljepotice uspjelo ostvarivala u različitim žanrovima, u širokom tipološkom rasponu. Tako je u pseudomitološkim i pseudohistorijskim spektaklima La Gerusalemme liberata (1958) C. L. Bragaglie, onima u režiji P. Franciscija Le fatiche di Ercole (1958), Ercole e la regina di Lidia (1959), L’assedio di Siracusa (1960) te La masque de fer (1962) H. Decoina tumačila požrtvovne partnerice junaka (u tipu tzv. dobre prijateljice); tipološki je slična uloga partizanke u ratnom spektaklu jugoslavenske produkcije Bitka na Neretvi (1969) V. Bulajića. U komedijama je pak uspjelo nastupala kao pučka junakinja, pa i tzv. naivka u La nonna Sabella (1957) D. Risija, Ladro lui, ladra lei (1958) L. Zampe, Giovanni mariti (1958) M. Bologninija, Se permettete, parliamo di donne (1964) E. Scole, ali i kao elegantna mondenka u Mogli pericolose (1958) L. Comencinija, Poveri milionari (1959) Risija, epizodi Le lièvre et la tortue A. Blasettija u omnibusu Le quattro verità (1963). Posljednji je tip uspjelo ostvarivala i u kostimiranim pustolovnim filmovima i pustolovnim trilerima, npr. Cyrano et d’Artagnan (1964) A. Gancea, Le grain de sable (1965) P. Kasta, Deadlier than the Male (1966) R. Thomasa, žanrovima u kojima se javljala i kao egzotični i distancirani vamp, npr. Judex (1963) G. Franjua, Kampf um Rom (1968) R. Siodmaka, a i kao fatalna žena u Michele Strogoff (1956) C. Gallonea i Erode il grande (1959) V. Tourjanskoga. U L’assoluto naturale (1969) Bologninija i Vedo nudo (1969) Risija njezina je seksualna elegancija prožeta otvorenijim erotskim vizualizacijama; u Risijevu je filmu pritom autoreferencijalno (i autoironično) tumačila samu sebe – filmsku zvijezdu, kao i 1960. u Zampinoj komediji Il vigile. Metafilmski je bio koncipiran i njezin lik gotovo irealnoga vampa u Giulietta degli spiriti (1965) F. Fellinija, dan redateljevom specifičnom ironično-melankoličnom vizurom. Nakon 1977. glumila je rjeđe. Do 1993. ostvarila je 120 filmskih uloga. Povremeno nastupala na TV i u kazalištu.