BAKOTIĆ, Lujo

BAKOTIĆ, Lujo, političar i publicist (Senj, 21. XI 1867 — Beograd, 31. III 1941). Sin Ignacija, političara, i Adele, rođ. Gravizi di Pietrapeloza. Gimnaziju je završio u Splitu, a pravo s doktoratom u Beču i Grazu (1892). Bio advokat u Sinju, Šibeniku i Zadru. Bavio se politikom te bio poslanik Srpske stranke u Dalmatinskom saboru u Zadru (od 1908). God. 1913. srpska ga je vlada imenovala članom komisije za izradbu konkordata između Srbije i Vatikana (potpisan 1914). Početkom rata boravio je u Nišu kao vojni cenzor, zatim u Parizu i Rimu kao tajnik poslanstva srpske vlade. Od 1920. do 1923. poslanik je Kraljevine SHS u Vatikanu, zatim radi u Ministarstvu inozemnih poslova te zastupa Jugoslaviju u Međunarodnom sudu u Hagu. — Kao publicist javio se nekrologom Savi Bjelanoviću, vodi Srpske stranke u Dalmaciji (Dubrovnik, 1898). Pisao je polemičke članke iz politike i prava. U knjizi Srpski narod u Dalmaciji od pada Mletačke Republike do ujedinjenja opisuje političke borbe i društvene akcije Srba u Dalmaciji u tijeku XIX st. do 1918. Književnom publicistikom javljao se najviše u Trgovinskom glasniku (1907, 1924. i 1925) pišući o G. Carducciju, A. Dumasu, Vukovu i Daničićevu prijevodu Svetog pisma, T. Maretiću, S. Radiću i dr. Surađivao je u publikacijama: Arhiv za pravne i društvene nauke (1907, 1909–1911, 1914, 1926), Trgovinski glasnik (1907, 1924, 1925), Srbobran (1908), Politika (1915), Srpske novine (1918), Novi život (1921/1922, 1923/1924), Država (1924), Srpski književni glasnik (1924), Branič (1927), Samouprava (1927), Savremena opština (1927), Volja (1927), Almanah Jadranske straže (1928/1929), Ideje (1934), Štampa (1934), Javnost (1935–1937), Pravda (Beograd 1936, 1937), Zetski glasnik (1938), Spomenica Valtazara Bogišića (1940), Srpski glas (1940). Pseudonim mu je bio Dalmaticus. Prevodio je s talijanskog te s latinskog Justinijanijeve Institucije (Beograd 1912), objavio je također prijevod Svetog pisma Starog i Novog Zaveta (Beograd 1933). Više godina prikupljao je građu za Rečnik srpskohrvatskog književnog jezika (1936); neobjavljena građa propala je s drugim rukopisima za II svjetskog rata. — B. je bio jedan od ideologa Srpske stranke u Dalmaciji, što se odrazilo i na njegov književno-publicistički i lingvistički rad. Njegovu prijevodu Svetog pisma nedostaje slikovitosti, uvjerljivosti i stilske snage Karadžićeva i Daničićeva prepjeva.