BRUČI, Rudolf

BRUČI, Rudolf, skladatelj (Zagreb, 30. III 1917). U Zagrebu završio gimnaziju i učio do 1941. violinu kod Renate Schönstein u Srednjoj muzičkoj školi te privatno kod Marijane Schön. Kompoziciju studirao na Muzičkoj akademiji u Beogradu kod Petra Bingulca. Usavršavao se 1954/55. kod Alfreda Uhla na Akademiji za muziku i scensku umjetnost u Beču. Karijeru je započeo kao član Umetničkog ansambla centralnog doma JNA u Beogradu (1945–50). Od 1950. djeluje neprekidno u Novom Sadu: najprije je nastavnik pa direktor Muzičke škole »Isidor Bajić« (1951–74) i istodobno šef zbora, zatim direktor (1961–63) Opere i Baleta Srpskoga narodnog pozorišta. Po osnivanju novosadske Akademije umetnosti 1974, imenovan je njezinim prvim dekanom (do 1978) i redovitim profesorom kompozicije i orkestracije. God. 1979. dao je poticaj sjedinjenju glavnih muzičkih ansambala Vojvodine u Muzički centar, kojemu je bio na čelu do umirovjjenja 1983. Od 1979. dopisni, a od 1984. redoviti član VANU. — U prvomu stvaralačkom razdoblju B. komponira isključivo orkestralna djela: Rondo giocoso, I Simfoniju, koncerte za violinu i za trombon i dr. Poslije prelazi i na veće vokalno-instrumentalne oblike – kantate (Srbija na stihove O. Daviča, 1960), balete (Susreti, 1963), oratorij, ali u biti ostaje kompozitor primarno orkestralnog izraza (»Bruči u muzici doživljava i osjeća takoreći sve preko orkestra«, P. Bingulac). Stilski je B. prošao različne preobrazbe izgradivši vlastit izraz. U početku nalazi stvaralačke poticaje u narodnoj glazbi, posebno istarskoj, makedonskoj, međimurskoj (II Koncert za trombon, 1961). Poslije je sve više sklon kozmopolitskom jeziku, osobito neobaroknoj polifoniji, te avangardnim tehnikama – dodekafoniji, serijelnoj tehnici, aleatorici (Koncert za klarinet; Metamorfoze B-A-C-H). U kompozicijama povezanim s tekstom redovito obrađuje aktualne sadržaje izražavajući antiratne humanističke poruke (oratorij Salut au Monde, pa kantate). U baletima stavlja težište na neobično razvijenu, razigranu ritmičku građu i živopisne orkestralne boje, a u simfonijskim i koncertantnim djelima inventivno i s lakoćom iznalazi mnoštvo tema i ritmičkih motiva te ih uobličuje u komplekse boja i zvukova. Za svoja djela dobio je više nagrada i priznanja: Sinfonijom Lesta osvojio je 1966. prvu nagradu na Međunarodnomu skladateljskom natjecanju kraljice Elizabete u Bruxellesu, 1961. dobio je Oktobarsku nagradu Novog Sada, 1973. Nagradu oslobođenja Vojvodine i Prvu nagradu Jugoslavenske radiotelevizije, 1977. odlikovanje Predsjednika Republike Francuske (Ordre National du Mérite), 1985. Sedmojulsku nagradu SR Srbije.