ALBERTINI, Antonio

ALBERTINI, Antonio, pravnik i pisac (Poreč, 2. IV 1776 — Venecija, 8. II 1836). Sin je Francesca i Maddalene, rođ. Mainenti. U osnove gramatike, književnosti i filozofije uputio ga je lektor mjesnog samostana dominikanaca, u pravne znanosti neki otac Cirilo, a ostalo je naučio sâm. U sedamnaestoj godini postao je pomoćnik i vicekancelar na sudu u Poreču, gdje je ostao do pada Venecije. God. 1803. bio je »cancelliere votante« pri istom sudu s titulom suca, zatim stariji prisjednik na krivičnom sudu za Istru (1807) i državni tužilac u Regno Italico. God. 1812. bio je sudac građanskog suda u Rovinju te carski tužilac za francuske vladavine. Povratkom Austrije (1814), imenovan je predsjednikom građanskog suda u Kopru, gdje je bio i povjerenik sudske organizacije. God. 1816. postao je stalni provincijalni savjetnik na sudu u Rijeci, a 1819. provincijalni savjetnik, zatim prisjednik na Tribunale di Appello Generale di Venezia. Utopio se u Canalu Grande u Veneciji. — Popularnost je stekao djelom Del diritto penale, koje je za kratko vrijeme postalo poznato u Italiji i drugdje. Bavio se i književnošću. Pjesničke i dramske tekstove tiskao je u Corriere delle Dame di Milano, 1810 (Due sermoni, Composizioni poetiche i dr.) i u Giornale teatrale, 1819 (Ettore). Preveo je u slobodnom stihu odlomke iz Ovidijevih Heroida (Arianna e Teseo, 1810; Laodamia a Protesilao, 1822). Njegov Cantico di un Solitario uvršten je u Raccolta di Poesie per la Pace celebrata in Capodistria (Trst 1814). U rukopisu je ostavio više tragedija (Atala, više puta izvedena na sceni; Cleopatra, Mirza), pjesničkih tekstova (Miscellanea i dr.), proznih zapisa, prijevoda i govora te pravnu raspravu I Rustici dell’Istria meridionale ossia ricerche istorico-giuridiche, dirette a scoprire le cagioni dei frequenti delitti di rapina in quella provincia.