ERMAN, Ivo

ERMAN, Ivo, dramski glumac (Žminj, 10. II. 1912). Školovanje započeo u rodnom gradu, a nakon što je 1923. prebjegao u Kraljevinu SHS, pohađao Istarski đački internat u Karlovcu (nastavak ukinute hrvatske pazinske gimnazije) te maturirao 1932. Studirao je najprije na Filozofskom fakultetu u Zagrebu 1937, a potom u Beogradu 1938–39. Nekoliko je puta uhićen zbog političkog djelovanja među iseljeničkom mladeži, napose u Istarskom akademskom klubu. Zarana nastupa s amaterskim kazališnim družinama. Od 1939. glumi u Umetničkom pozorištu u Beogradu, a nakon njegova zatvaranja 1943. prelazi u Narodno pozorište u Šapcu. U kolovozu 1949. premješten je u kragujevačko Narodno pozorište, u jesen 1951. ponovo je u Šapcu, a od rujna 1953. član je Narodnoga kazališta u Puli sve do odlaska u mirovinu 1969. Redovito je nastupao u puljskim radio-emisijama »Jurina i Franina« te recitirao istarsku čakavsku poeziju (»Jugoton« je snimio gramofonsku ploču njegovih interpretacija Balotinih i Gervaisovih pjesama). Do 1969. tumačio je više od 150 različitih uloga. Njegove veće uloge jesu: Dundo Maroje (M. Držić, Dundo Maroje), Prohor (M. Gorki, Vasa Železnova), Vojnicki (A. P. Čehov, Ujak Vanja), Arkadije Srećković (A. N. Ostrovski, Šuma), Besemjenov (Gorki, Malograđani), Malvolio (W. Shakespeare, Bogojavljenska noć ili Što god hoćete), Ževakin (N. V. Gogolj, Ženidba), Kaleb (C. Dickens, Cvrčak na ognjištu), Dorn (Čehov, Galeb), Pavle Marić (B. Nušić, Pokojnik), Sudac Jakopović (A. Šenoa–M. Dežman, Zlatarovo zlato), Jole (P. Budak, Mećava), Laurent (E. Zola, Thérèse Raquin), Bartolo (P. A. Beaumarchais, Figarov pir), Morfi (K. M. Simonov, Rusko pitanje), Ignjat Glembaj (M. Krleža, Gospoda Glembajevi), Grigorij (Ostrovski, Bez krivice krivi), Barun Lenbach (Krleža, U agoniji).