LOPARIĆ, Željko

LOPARIĆ, Željko (Loparic, Zeljko), filozof (Cvetković kraj Jastrebarskoga, 3. XII. 1939). U Zagrebu završio klasičnu gimnaziju 1958. i studirao na Filozofskom fakultetu do 1962; iselivši se iz političkih razloga, u Leuvenu 1965. magistrirao filozofiju i 1982. doktorirao tezom Scientific Problem-Solving in Kant and Mach (dijelom tiskano u knjizi 2000). Studijski boravio u Freiburgu im Breisgauu 1966. i Heidelbergu 1966–69, među ostalim polazio seminar M. Heideggera i E. Finka. Predavao povijest filozofije i filozofiju znanosti na brazilskim državnim sveučilištima u João Pessoi 1969–73, São Paulu 1973–77. i Campinasu (ravnatelj Centra za logiku, epistemologiju i povijest znanosti 1982–85, docent od 1986, profesor od 1991) do umirovljenja 1998. te na katoličkima u São Paulu od 1994. i Porto Alegreu 2002–06. Područje njegova zanimanja obuhvaća epistemologiju (heuristiku), etiku i psihologiju (psihoanalizu), napose s obzirom na opuse i baštinu R. Descartesa, I. Kanta i Heideggera te poglede R. Carnapa, E. Macha, S. Freuda, D. W. Winnicotta, T. Lippsa i J. Rawlsa. Objavio je više knjiga – u nas reakciju na tvrdnje V. Fariasa o Heideggerovoj potpori nacističkomu genocidu, s razmatranjima o moguće ekstremističkoj isključivosti kao trajnoj značajki nekih sastavnica zapadnjačkoga kulturnoga kompleksa (1991) – surađivao, među ostalim, u periodicima Discurso (São Paulo 1975), Cadernos de história e filosofia da ciência (Campinas 1982–84, 1989, 1995–96, 2001; pokretač i urednik 1980–88), Studia logica (Varšava 1984), Studies in History and Philosophy of Science (Oxford 1984), Zentralblatt für Mathematik (Berlin 1984), Nous (Rochester 1987, 1990), Manuscrito (Campinas 1988, 1990–91, 1995, 2005), Synthese (Dordrecht 1988), Kant-Studien (New York, Berlin 1990), Filozofska istraživanja (1991, 1993, 2000), Revista latinoamericana de filosofía (Buenos Aires 1991), Synthesis philosophica (1991–92), Veritas (Porto Alegre 1998–99), Analytica (Rio de Janeiro 1999), Natureza humana (São Paulo 1999–2008, 2010; pokretač i urednik 1999–2005), Studia Kantiana (Rio de Janeiro 2000–01), Kant e-Prints (Campinas 2006–07, 2010; pokretač i urednik od 2002), Themis (Lisabon 2006) i Winnicott e-Prints (São Paulo 2006–10; pokretač i urednik 2002–05) te zbornicima Proceedings of the Third Brazilian Conference on Mathematical Logic (São Paulo 1980), Philosophical Analysis in Latin America (Dordrecht 1984), 14 conferências sobre Jacques Lacan (São Paulo 1989), Filosofía, política y estética en la Crítica del Juicio de Kant (Lima 1991), Memórias del XIII congreso interamericano de filosofía (Bogotá 1995), D. W. Winnicott na Universidade de S. Paulo (São Paulo 1996), Festschrift em homenagem a Ernildo Stein (Petrópolis 1996), Filosofia e psicanálise (Porto Alegre 1999), Proceedings of the Twentieth World Congress of Philosophy, 7 (Bowling Green 2000), Justiça e política (Porto Alegre 2003), O filósofo e a sua história (Campinas 2003), Freud na filosofia brasileira (São Paulo 2005), Kant no Brasil (São Paulo 2005), Atas do Segundo congresso internacional da Associação portuguesa de filosofia (Lisabon 2006), Phenomenology 2005, 2 (Bukurešt 2007; suurednik), Verdade e responsabilidade (Florianópolis 2007), A morte e a origem – em torno de Heidegger e Freud (Lisabon 2008), O método especulativo em Freud (São Paulo 2008), Alteridad y amistad (Bogotá 2009), A Escola de Kyoto e o perigo da técnica (São Paulo 2009; urednik), Que e o homem? (Lisabon 2010), Ludwig Binswanger (Argenteuil 2011), O pensamento de Winnicott (São Paulo 2011), Winnicott na Escola de São Paulo (São Paulo 2011; urednik) i Donald Winnicott Today (London 2013). Suosnivač je i predsjednik Brazilskoga kantovskoga društva 1989–2004. i Brazilskoga društva za Winnicottovu psihoanalizu od 2005, predsjednik Brazilskoga fenomenološkoga društva 2004–08. — Kao suosnivač Hrvatskoga odbora u Brazilu, novinskim je polemikama, pokretanjem biltena Croácia martirizada i organiziranjem prosvjeda od poč. 1991. promicao neovisnost RH; imenovan je voditeljem njezina ureda u São Paulu potkraj 1991 (službeno otvoreno u veljači 1992), potom i počasnim konzulom (1995–2000).